Community work may!

(Dit is mijn tweede blog vandaag dus kom niet in verwarring maar lees die hieronder ook nog even!) Spanning en stress. Ik vertrek over enkele uren naar Swaziland. Ik heb één seconde een poging gedaan om te slapen maar dat gaat hem niet worden even. Dus nu zit ik in mijn roze disney pyjamaatje een blog voor jullie te typen. Ik had belooft om nog wat te vertellen over de weken voor de expeditie robinson en de meiden week. Ik had alleen in de blog het postzegel avontuur verteld over de eerst project dagen van de 2 weken hier in Phuthaditjaba.  De vrijdag, zaterdag en zondag hebben we een kamp gehad met 20 kinderen hier op Crossroads. Alles zelf gepland en geregeld (Jos:D)

Vrijdag 12 April:
 Vanmiddag om 4 uur kwamen de kinderen. Eerst waren we allemaal een beetje verlegen maar het ijs was snel gebroken. Ik werd meteen geknuffeld door de kinderen. Ik vind ze echt geweldig. Ik ben de leider over groep twee van 4 kinderen. Dat wilde ik graag, ik had nooit van mezelf verwacht dat ik het zo leuk zou vinden. Het is gewoon heerlijk gek doen, domme huppelpasjes en grapjes maken. De kinderen vinden het heerlijk. Ik had van schoen geruild met Rebecca. Strompel ik daar rond met een mini sandaaltje;P De kinderen geven zichzelf makkelijker nicknames zodat we dat kunnen onthouden. Bij het eten zat ik met mijn groepje aan één tafel, ze vonden het eten echt super lekker. ‘Het lijkt net of zitten we in een luxe restaurant’. Ze genieten van alle luxe die ze hier hebben. De kinderen hier hebben echt heel weinig. Er was een kampvuur maar de kinderen gingen uit zich zelf al super vroeg slapen. Wat een discipline! De vertaler is een jongen van 15, hij is heel aardig. Alleen wij twijfelen soms aan zijn vertaal kunsten. Want als hij wat vertaald en je word ineens uitgelachen is dat wel een beetje raar
 

Zaterdag 13 april 2013
Vandaag is de tweede dag van het kamp. De kinderen hadden heerlijk geslapen en om 6 uur de slaap al weer uit. Er hadden een paar wek en was dienst, maar ik kon nog even blijven liggen. Na het ontbijt hadden we een bijbeluurtje. Jettie en marthe en ik hadden dat voorbereid. Ik had het knutselwerkje gemaakt. Na het zingen en het verhaal gingen we dat knutselen. Het was een poppetje die ze zelf moesten maken en tekenen. Hierna hadden we 6 kamp. Eerst sponzen gooien over een bedekt volleybal net en dan wie het meeste water kon overgooien. Mijn team was hier heel goed in. Daarna jutezakspringen, hindernisbaan lopen, en estafette. Aan het einde gingen we tegelijk met een lepel en een ei erop naar de overkant lopen het team dat het eerste binnen was had gewonnen. Ons ei viel aan het begin al op de grond oeps. Ze waren trouwens ook best verrot, het stonk verschrikkelijk. Haha. Rémon was medecoach van mijn team. Het was heel gezellig, ik moest zelf ook mee doen want de andere teams waren met 5 a 6 kinderen. De zeephelling was het laatste onderdeel en dat voor de fun. Eerst ging iedereen nog voorzichtig maar al snel vlogen ze over het zeil heen. Ik durfde eerst echt niet, maar nadat marthe er overheen geweest was ging ik ook na plien. Was wel eng. Voor de tweede keer was het het allerleukst. Als je je zelf van te voren inzeept ga je heel snel. Ik moest nog EHBOen want maarten had zijn ogen vol zeep. Hij was de eerste die over de baan ging. Later moesten de kinderen hun ogen dicht doen, dat was wel grappig want sommigen deden in sprint de oog al dicht voordat ze op de baan lagen. We hebben weer heerlijk gegeten, spaghetti met rode bieten. Nu zijn de kinderen een toneelstukje aan het voorbereiden. Ze hebben ze voor ons opgevoerd. Was echt heel schattig. Het toneelstukje van Ietse over drank hadden ze zelf bedacht, heel indrukwekkend. Na het eten hadden de meiden even een rust moment even lekker terug trekken in de kamer. Ik kreeg opeens zin in een kussengevecht. Ropte mijn kussen van mijn bed en liep naar de hall. Met een oerwoud kreet heb ik me tussen de kinderen gestort. En het was echt geweldig. Wauw nog nooit zo’n kussengevecht meegemaakt, heerlijk al die schitterende oogjes en die aanvallen op mij. Ietse haalde mij nog vet onderuit en Maarten kon er ook wat van. Na het vermoeiende kussen gevecht gingen we een film kijken.  De kinderen vonden dat geweldig. Op het grote scherm met de beamer Ice Age kijken. Ik vond het echt een mooi moment, samen met ons 12en met 20 kinderen op de matrassen en tussen de dekentjes een film kijken.

Zondag 14 april
Alweer de laatste kampdag. Het is echt omgevlogen, ik weet nog wel dat ik aan het begin er best tegenop zag om al die kinderen hier te hebben en hun dan te moeten vermaken. Maar het is super goed bevallen, ook als leidinggevende een groepje te moeten leiden. Leuk omdat het dan echt jou kinderen worden. Ik ga ze echt een beetje missen hoor. Ik had echt nog een bijzonder moment mee gemaakt. Een jongentje uit mijn team wil namelijk niet naar huis, hij snapt niet heel veel engels. Maar op mijn vraag of hij niet naar huis wil omdat het daar niet leuk is antwoord hij wel jah. Dit maakt indruk. Aan al die vrolijke lachende gezichtjes zie je immers niet wat hun thuis situatie is en nu word ik me er ineens van bewust. Deze kinderen maken veel mee, sommige zijn opgroeiende in moeilijke gezinnen. Hopen dat deze tijd voor hun veel heeft kunnen betekenen. Na al het opruimen maakten we nog even groepsfoto.  S’ochtends met de kinderen naar de kerk en ik moest het toneelstukje van Ietse doen met de kinderen.
 

Maandag en dinsdag: Bouwen van de Jungle Gym voor het weeshuis
Vandaag ging mijn project van start. Namelijk het bouwen van de Speelgelegenheid zoals johan dat super mooi kan zeggen met zijn afrikaanse accent. Ik was weer heel zenuwachtig, want ik had weer eens last van uitstel gedrag. Ik moest het plan uitwerken wat iedereen moest doen en het presenteren. Op het laatste moment nog even in elkaar geflanst, met het goede idee van Marthe dat ik ook een foto kon maken van mijn bouwtekening in plaats dat ik hem ging tekenen op paint. Ook was er de afgelopen dagen wat mis gegaan met de berekening. In de winkel omdat de palen niet meer beschikbaar waren had ik niet rekening gehouden met dat ze ook nog 60 cm de grond in moesten, op zijn minst!! Maar uiteindelijk kwam alles wel op zijn pootjes(paaltjes) terecht. Gelukkig dat het weeshuis naast ons ligt en kunnen we makkelijk heen en weer lopen. Iedereen hielp met bouwen en we zijn de hele dag bezig geweest om het geraamte op te zitten. We hadden wat kleine tegenslagen maar die konden met wat creativiteit worden opgelost. Zoals hoe de paal in de boom word bevestigd als het draadstaal halverwege muurvast zit. Met frisse moed weer aan een nieuw gat beginnen. Sandra van het weeshuis heeft goed voor ons gezorgd met een bord kippenlevertjes. Nog nooit gegeten maar ze waren best lekker. Ik een grote hap nemen van de ‘tomaten’ salade die er naast geserveerd was, bleken het rode pepers te zijn. Ik stuiterend door de keuken en Maarten mij maar uitlachen(A). De tweede dag hadden we trouwens ook iets moois. Al ons bouwmateriaal hadden we in het huis opgeslagen. Kwamen we daar… één keer raden. Was Sandra naar de stad en had alles afgesloten. Dus wij zo bellen ‘oh ik kom er over een half uurtje aan’. In Afrikaanse begrippen is dat 2 uren wachten. Ondertussen heb ik ook een poging gedaan in het slot openbreken dankzij de tips van youtube maar dat wou niet goed lukken want mijn ‘inbrekersmateriaal’ brak af.

Woensdag/Donderdag/ Vrijdag:
Op enkele uren van deze dagen hebben Jettie en ik HIV voorlichting gegeven. Het programma hadden we van te voren in elkaar gezet. Het is opgebouwd uit: Voorstellen, introductie, handshaking exercise, film kijken, toneelstukje, tijd voor vragen en informatie geven. De handshaking exercise is een spel waarbij 2 een speciale handdruk hebben. Die geven dat door aan de mensen om hun heen die dat dan ook hebben. Dit om te laten zien hoe snel je een’ virus’ kan verspreiden. Het toneelstukje gaat over het immuunsysteem, het laat zien hoe een gezond lichaam word aangevallen en dat de soldaten er tegen vechten. Als de hiv virus er aan komt en een soldaat dood heb je hiv. Als een ziekte zoals tubercolose er aan komt en binnendringt kan het lichaam niet zo veel doen en je in de fase aids omdat je dan ziek word. Zo word het kort en duidelijk weer gegeven. We kregen deze dagen best veel vragen. Op sommigen wisten we het antwoord niet want we zijn niet meteen expers. Maar aldoende leert met en dan namen we die weer mee voor de volgende keer. Het was ontzettend spannend om voor al die klassen te staan, ze zaten soms met zijn 50en in een klaslokaal gepropt. De reacties waren positief. We leerden goed voor de klas te staan en ze uit te lokken met vragen. Ik merk wel dat de jeugd hier veel opener is dan in Nederland, ze zijn wat gedurfder in hun vragen. Ik vond het ook bijzonder dat er nog wel fabels en onduidelijkheden rondspookten. Één jongen vertelde mij dat de medicatie om de aids te vertragen door het immunsysteem te boosten echt kan genezen. Nou dat is dus niet waar, maar dat geloven veel mensen. In Swaziland gaan we dit ook laten zien, alleen dan hebben we een backup plan als de stroom uitvalt. Gewoon zelf al de informatie vertellen.

Verder hebben we nog meer projecten gedaan. Maar dit waren echt mijn hoofdprojecten waarvan ik de leider was of een rol inspeelde.  Ik hoop jullie zo nog even op de hoogte gebracht te hebben over deze dagen!:) Want hiervoor zijn we tenslotte wel in Afrika.
 

Groetjessss