Weer thuis op Crossroads

Hier ben ik weer, terug op ons vertrouwde plekje in Phuthaditjaba. Echt heerlijk om weer terug te zijn. De tijd in Swaziland was fantastisch maar wel zwaar. Iedereen moest wennen en zich aanpassen in de groep en aan de mensen daar. Hier door kreeg je soms wel wat kibbelingen. Maar we gaan bijna naar huis. Sommigen hebben er heel erg zin in en sommigen kijken er een beetje tegen op. Maar even over onze tijd in Swaziland.

De reis er heen was echt geweldig. Super gezellig om met z’n allen in de auto te zitten. Iedereen die slaapt in de meest creatieve houdingen. Maar de tijd vloog voorbij, s’ochtends in de vroege om 4uur waren we vertrokken. Onder weg hebben we de Howick Falls van 95 m hoog gezien, prachtige waterval was dat. Middags kwamen we aan in ST. Lucia prachtige omgeving. Heerlijk weer was het en de zee hadden we van een afstand al gespot. Eerst hebben we even rondgekeken in de winkeltjes en daarna gezwommen in de Indische oceaan. Toen ik de zee zag begon het echt te kriebelen bij mij, heerlijk om weer te kunnen zwemmen. Dat had ik gemist. Wie als laatste er in lag was een zeekoe (nijlpaard), dus dat was een sprintje trekken door het zand. Ik lag er als tweede in, bij de eerste golf verdronk ik al bijna in het zoute zeewater en ben ik mijn rode bandana kwijt geraakt. Phoeh niet verwacht dat er zo’n sterke stroming stond. Maar het was fantisch. We hebben 2 mensen ontmoet die werken voor CAN daar, Martin en Jeanet uit Groningen. Bijzonder om hun verhaal te horen, dat ze alles achterhebben gelaten om in Afrika te kunnen leven. We hebben heerlijk geslapen die nacht in de hutjes op het backpackers terrein, na een braai en zit rondom het kampvuur om de traditionele dans te aanschouwen en wat van hun cultuur te horen. De dag erna reden we s’ochtends door het  kwa- zulu natal park met wilde beesten. Mooie dieren kunnen spotten, 3 van de big five hebben we gezien behalve de leeuw en luipaard. De wilde beesten hebben vast ons meer gespot dan wij hun. Maar dat mocht de pret niet drukken. Toen waren we alweer in Swaziland,en trots dat we waren op onze stempeltjes in het paspoort. Het welkom van Sarah en haar kinderen was heel warm, ze hebben voor ons gezongen en gedanst. Het enige probleem was dat we s’avonds geen matrasjes hadden om op te slapen. Die zouden worden gebracht alleen het regende keihard. Toen heeft de familie hun matrassen afgestaan voor de meisjes. We sliepen in een piepklein kamertje, op 1 matras met drie meiden ik gezellig naast Jettie en Marthe. En op één twee persoons bed de andere drie famkes. Ondanks dat het een beetje krap was hebben we heerlijk geslapen. De eerste dagen was echt wennen. Het koken op het vuur of het gasstel wat we hadden mee genomen. Het douchen met een bakje water in de open lucht of het afgeschermde gedeelte met zeil. De behoefte doen op de pitlatrine waarbij je telkens de neiging hebt om door te spoelen wat natuurlijk niet hoeft. Omdat het blijft 3 meter onder je netjes liggen.  Maandags 13 mei hadden we de eerste meeting met de community en de hoofdman van de omgeving daar. Want die moet toestemming geven en alles weten wat er gebeurd in zijn gebied. Hier hebben we de projecten aan gepresenteerd. Jettie en ik hebben de HIV/aids voorlichting gedaan. Dit was echt super moeilijk, ze reageerden heel aanvallend op ons. Ik had nog nooit zo iets mee gemaakt, het was echt alsof we tegen een muur aan praten waren. De reactie van hun kant was ook om te verbergen dat de community niet zoveel van hiv en aids afweet en om ons uit te testen of we het echt wel wisten. Maar de verder hiv en aids voorlichtingen die we daarna hebben gegeven waren geweldig. Éen x in een kerk voor een groep meiden en enkele jongens, één keer voor de kinderen van de carepoint in de jongenskamer (waar eerst moest worden puingeruimd voordat er zoveel kinderen in hun kamer pasten) en een keer voor meer dan 250 schoolleerlingen. Dat was echt geweldig, we moesten toen ook voor het eerst met microfoon praten. Je merkt wel dat dat anders is dan de wat kleinere groepen die we normaal hebben van 40+. Er is veel minder contact met de groep want dat is moeilijk, dus moet je zelf wat meer er op inspelen en improviseren. Marthe, Ietse, Leon  deden nog een drama stukje over lifestyle dat mooi aansloot op de hiv voorlichting. Want lifestyle is het allerbelangrijkste, de keuzes die je maakt en hoe je er uit ziet hebben consequensies. Alles was in samen werking met het CAN team, ontzettend mooi om het werk van de stichting en de mensen van zo dicht bij mee te maken. CAN heeft daar een team opgericht en die kennis gegeven. Het lokale getrainde CAN team traint nu mensen in hun omgeving en geeft zo de kennis door die hun ook gratis hebben gekregen. Dit om de lokale bevolking te laten ontwikkelen door hun eigen mensen. Ze bouwen pitlatrines en geven voorlichting in hygiene, ze zijn bezig met foundation for farming en helpen met kennis waar het verder nodig is. Zo verbeteren levens stukje bij beter. En niet doordat er een stichting aan het werk is die geld geeft maar doordat ze het zelf leren doen. Dit geeft ontzettend veel voldoening. Tijdens de huisbezoeken die we hebben gedaan rondom hebben we vele mooie motiverende verhalen gehoord en mooie tuinen gezien met het project foundation for farming. Er is ook door een aantal van ons trainingen gegeven hierin qua praktijk en theorie. Verder hebben we spelletjes gedaan met de jeugd en kinderen en de jongens hebben een voetbalwedstrijd gehouden tegen de lokale voetballers. Er is met een groep in samenwerking met de mensen daar een pitlatrine gebouwd.

Nog even over de Carepoint dat ik nu enkele keren heb genoemd. De carepoints in Swazilanden zijn punten waar kinderen en andere doelgroepen samen kunnen komen. Daar word zorg en aandacht aan hun gegeven. Er staan meer dan 250 kinderen ingeschreven bij de carepoint die dichtbij Sarah haar huis is. Van maandag tot en met vrijdag word door een groep van 6 vrouwen een dagelijkse maaltijd gegeven. Dit eten komt van twee stichtingen uit Amerika. Veel kinderen zijn wees of in de steek gelaten, zo krijgen ze nog een goede maaltijd. Ze kunnen met elkaar spelen en er is controle op de kinderen of het goed met hun gaat. Met deze kinderen hebben we activiteiten gedaan.

Wat ook fantastisch was dat we gingen kijken bij het oormerken van de koeien een eindje verder op. Dat is een programma van de regering opgelegd door de europese landen. Doordat het vlees aan bepaalde maatstaven moet voldoen en er controle op moet zijn waar het vlees echt weg komt. De mannen daar hebben ons uitgelegd hoe alles werkte. Alle koeien van iedereen werden naar één plek gedreven, tussen twee smalle hekken stonden ze. Daar moesten wij met andere mannen een touw om de hoorns doen en ze vastbinden en goed vasthouden. Dan gingen de oormerken door de oren, opdat moment werden ze super fel. Ik ben daar drie keer bijna uitgehuwelijkt voor 11 koeien, wat daar traditie is. Ik heb nog heel lang met Diana met een man van de leiding daar gepraat over de gewoontes, voorouders en traditie. Bijzonder om zo’n sterke overtuiging in iemand te zien en zoveel verhalen. Bizar sommige tradities en gewoontes maar hun weten niet anders. Het word er van jongsaf zo gedaan dus dan is het zo. Verder ging het leven daar zijn gangetje. Het was een druk programma maar we hadden ook wel vrije tijd, zo zijn we één dagje naar de markt in Manzini geweest. Daar hebben de meiden van die mooie lappen gekocht. Ik heb er twee en echt niet te geloven wat voor prijs je daar voor betaald. 25 rand dat is ietsjes meer dan 2 euro. We hadden hier al lang naar uitgekeken want hier moet je als meisje toch wel echt een lange broek aan of een rok. In deze cultuur is dat gewoon netter dus deze hele week heb ik ook een lange broek aangehad als ik ergens heen ging. Vond dat ik als ik het hiv project presenteerde over life style dat ik dan ook het goede voorbeeld moest geven. Verder hebben we Sarah en de dochters beter leren kennen, ik vind het bijzonder dat hun zo leven. We hebben voor onze maaltijden nog enkele keren kippengeslacht, ik vond het fantastisch. Ze hebben mij helemaal geleerd hoe je de kip moet opensnijden en ontleden. Ik kwam erachter dat je best veel van de kip kunt eten. We hebben Swaziland ook goed leren kennen. Het ging hier echt typisch Afrikaans, alles op eigen tijd. Als je 2 uur zei dan kon het ook makkelijk half 4 worden. Je moest ontzettend flexibel zijn, want het programma veranderde soms ook. Ik vond dit persoonlijk niet zo erg, je raakt er wel aan gewend. Voor ons is het maar voor heel even. Maar als je er mee samen moet werken is het soms wel moeilijk. Het was ook grappig dat we naar de kerktijd waren uitgenodigd door de dominee om een bakje thee. Pauline zat naast me en maakte een opmerking over dat de thee nog geplukt moest worden in China. Maar het begon ineens heerlijk te ruiken naar eten. Daar zaten we ineens aan een dik bord eten. Ze zijn hier wel super gastvrij ook de mensen die heel weinig hebben geven zelfs nog eten weg als je daar ben. Zo dat je je bijna schuldig voelt en je afvraagd of hun kinderen vanavond wel eten hebben. We hebben er een ontzettend mooie tijd gehad. Ik heb er het lekkerst geslapen van al mijn tijd hier in Afrika, ook was het op een super dun matrasje. Na twee dagen met zijn 6en op 2 persoonsmatrasjes te hebben geslapen hebben we onze eigen matrasjes gekocht. Het was gezellig om nog dichter op elkaar te leven dan op Crossroads. S’avonds gingen we meestal super vroeg naar bed, 8 uur lagen we er al in. Per dag waren er drie mensen verantwoordelijk voor het eten koken, als ze naar projecten moesten dan viel er wel wat te regelen met de anderen. Onze twee weken zijn heel goed verlopen! We moesten wel ontzettend wennen en het was ook soms heel zwaar. Maar het was een ontzettende leerzame tijd!