Second story!

TIP VOOR IEDEREEN! Like de crossroads adventure pagina op facebook. Daar komen elke dag foto's op zodat iedereen alles kan volgen!

Dinsdag 12 maart 2013;
Sinds gister middag 3 uur lig ik op bed. Ik voel me echt super beroerd. Toen we uit stage kwamen kon ik niet meer op mijn benen staan. Nu houden 2 andere meiden Arianne & Pauline mij gezelschap. Terwijl iedereen op meeloop dag 2  naar de school is, liggen we hier. Ik zal iedereen de verdere details besparen. Zonet hoorde ik aan de overkant ‘Trien mag ik een wilhelmina pepermuntje? Dat zal vast wel goed zijn want het komt uit Nederland’. Dus nu aan de pepermuntjes en we zullen zo wel  zien of het consequenties heeft. Wilna en de kok Jeanette zorgen verder de hele dag voor ons. Nu net hebben we wat gegeten. Ik mocht tot mijn teleurstelling alleen een geroosterd broodje. Ik had zo’n zin in een appel. Gelukkig stond de suikerpot er wel;)

Maar verder nog even over ons meeloop week. Gisteren waren we voor het eerst op stage in de school. De Thiboloha school is een school voor blinden, doven en kinderen met een beperking. Op deze school leren ze hier mee omgaan en een plekje te krijgen in de maatschappij. Het is een hele grote school met wel 400 leerlingen waarvan de meesten er ook wonen. De kinderen leren er gebarentaal. Als ze binnenkomen kunnen ze meestal niks, dus naast hun gewone taal moeten ze engels leren en daarnaast ook nog gebarentaal. Deze school is één van de vier speciale scholen in Afrika. Het heeft veel verschillende afdelingen: sport, bakkerij, ijzerafdeling, leerlokalen, houtbewerking en ga zo maar door.  Mijn afdeling was de kliniek waar toe een verpleegkundige, een maatschappelijk werkster en een ergo therapeute behoren. Ik vond het echt wel eng om in mijn eentje de hele dag met hun op te werken. Vooral omdat je niet weet wat je te wachten staat. De verpleegkundige zei dat ze geen tijd voor mij had. Maar heeft wel even alles uitgelegd. Ze zei dat er niet veel te doen was voor mij. De kinderen kwamen meestal bij haar met hoofdpijn. Wat heel vaak niet zo is want ze vinden de tabletten met een suikerlaagje zo lekker.  Zo had ik besloten dat ik dan maar met de ergo therapeute ging werken. Dat beviel goed, ze had allemaal klasjes met kinderen waarmee zij oefeningen ging doen. Om de fijne motoriek en de achterstanden wat in te halen. Ik mocht meteen helpen. Ik merkte dat de kinderen er van uit gingen dat ik gebarentaal kon, druk gebarend probeerden ze van alles aan mij duidelijk te maken. Helaas valt het niet mee om alles te volgen. Wel pik je het ontzettend snel op. Ik kan oefeningen doen met alle kleuren, en de kinderen een puzzel laten maken. Ik heb van de kinderen ook een facial name gekregen. Iedereen heeft een gezichtennaam, het is iets wat opvalt aan jou en wat de anderen aan jou kunnen geven. Dit omdat eigen namen meestal lang zijn en een gezichtennaam maar één tot enkele gebaren. Tot op de dag van gisteren had ik nog nooit albino’s gezien. De directeur van de school had ons er over verteld. In één keer werd ik van achteren omhelst door zo’n kindje, echt super lief. Die kinderen zijn net als alle andere kinderen en ik vond het helemaal niet vreemd of raar. Sommige kinderen hebben andere syndromen: één syndroom kenmerkt zich door doofheid, hele blauwe ogen en een sneeuwwitte plek in het haar. Deze kinderen zijn meestal doof en hebben hartproblemen.

Middags was er niks te doen voor mij dus ik liep even rond te kijken. Totdat Bart mij een plekje gaf in de keuken. Hier ging ik met de grootmoeder (de oudste vrouw in de keuken( eieren stuk slaan in een schaal. Ze vertelde dat ze ook verpleegkundige was geweest maar dat ze ziek was geworden. De dokters konden niks vinden en zo werkte ze al 25 jaar in deze keuken. Mooi om haar levensverhaal aan te kunnen horen, het was een strenge maar een hele lieve vrouw met haar pretoogjes. Op deze school heb ik in één dag al heel veel mogen ervaren en leren. Ik vond het een bijzondere dag.

Maak maar een sneeuwpop voor mij daar in het koude Nederland:P
Xxxxxx