Succes met lezen;)

Het is lastig om een blog bij te houden. Niet dat er geen tijd voor is maar meer omdat ik niet zo goed meer weet wat ik telkens met jullie moet delen. Elke dag als ik er dan eens aan begin maak ik het niet af en zit ik de volgende dag naar een onafgemaakt documentje te staren. Maar oefening baart kunst dus hier gaan we weer. Er is deze tijd ontzettend veel gebeurd. Vooral bijzondere en inspirerende dingen. Hier in het kort enkele dagen. Nu is het dinsdag. Vandaag was een voorbereidings dag op de twee dagen die gaan komen. We gaan namelijk hiken in het Golden Gate Park. Een nationaal park waar we wilde dieren hopen te zien en veel mooie natuur. Ik vind het erg spannend om te gaan doen. Vooral omdat het nogal wat is. Maar we gaan er voor. Met mijn geleende volgepakte backpack met alle benodigdheden en eten voor 2 dagen hopen we morgenvroeg om half 7 op pad te gaan. Om s ’avonds te overnachten in een hutje. Over enkele dagen hoop ik jullie weer bij te typen;)

Donderdag 14 maart;
Zo door de dagen heen kwam ik tot de ontdekking dat de verpleegkundigen en het verdere verzorgende personeel niet bizar veel te doen had. Als ik ze vroeg of ik met hun mee mocht dan zeiden ze dat ze het druk hadden of even weg moesten. Maar in de kliniek komen ook de meeste kinderen alleen maar met hoofdpijn en verwondingen die opgelopen zijn tijdens het spelen. Ook wel voor andere medicatie en uitleg over bepaalde kuren. Wat gegeven word aan de moeders van het huis waar de kinderen onder hun begeleiding verblijven. Het is ook vreemd dat ik tot besef kwam dat: Als de kinderen op school komen ze helemaal geen taal kennen. Ze weten niet wat het is, daar leren ze eerst hun eigen taal. Daarna gebarentaal en engels. Ze krijgen les in allerlei vakken en kunnen praktijk lessen volgen. S’ochtends heb ik bij de ergotherapeute geobserveerd, hoe ze de blinde kinderen oefeningen liet doen. Ik had eerder al met dove kinderen gewerkt, maar dit was weer zo anders. Als je blind bent vanaf de geboorte kun je je zo weinig voorstelling maken van hoe de voorwerpen er in je omgeving er uit zien. En toch vroeg ze de kinderen om een voorwerp of dier te kleien. Echt geweldig wat daar uit kwam, dieren met 6 poten en nog veel meer mooie dingen. In de kliniek was donderdag een dokter aanwezig die er nog maar een maandje werkte. Hij verzamelde kinderen bij elkaar die naar het regionale ziekenhuis moesten voor onderzoeken of controles. De één had last van epileptische aanvallen en de anderen hadden pijn op de borst of waren heel verkouden. Ik mocht mee. Bart haalde me bij de ergo therapeute vandaan zodat we achter de bus met kinderen  aan konden rijden. Het ziekenhuis was een hele ervaring ook al heb ik er niet veel anders gezien dan de wachtrijen, intake en de vooronderzoeken. De minimale wachttijd was daar vijf uren. Echt niet te geloven. Maar het is ook wel logisch als je nagaat dat dit ziekenhuis aan meer dan 1 miljoen bewoners zorg moet geven als er iets gebeurd. Bij binnenkomst gaat alles nog met papier. Per patiënt krijg je een heel boekwerk mee en moet je heel veel gegevens laten zien. Niks gaat er per afspraak op tijd. Ze zeggen gewoon tegen je kom volgende week woensdag maar terug.

Vrijdag 15 maart ;
Gisteravond hadden we een high tea met de meiden en Wilna. Leuk om even met de meiden te zitten en Wilna wat beter te leren kennen. We moesten een voorwerp meenemen wat iets over ons vertelde.  Vandaag een beetje omgezworven door de school. De verpleegkundigen hadden niks te doen, dokter was niet aanwezig. Dus werd ik eerst in de derde klas geplaatst met kinderen van ongeveer 6 tot 8 jaar. Ik verveelde me echt te pletter. Want de kinderen waren aan het tekenen. Na een half uur gekke bekken trekken had ik het wel een beetje gezien. Ik ben echt niet gewend om in een klas te zitten en te assisteren. En dan vooral een klas met dove kinderen en een dove lerares. Ik heb uiteindelijk maar wat geknutseld. Van de restjes papier hebben we allerlei vormpjes gevouwen en slingers gemaakt. Na 10 minuten waren alle kinderen afgeleid en stonden ze om mij heen te gebaren. Die kinderen konden er zelf ook wat van. Er had eentje zelfs een levensechte harmonica gevouwen en super knap. In de pauze zag je de kinderen buitenlopen met de gevouwen vingerhoedjes. Echt fantastisch om met deze kinderen te kunnen werken. Dit zouden we in Nederland niet zo snel kunnen ervaren.

Zaterdag 16 maart ;
Ik ben nu heerlijk moe. We hebben net een hiking achter de rug. Het was super om door de mooie bergen te lopen. Wat een uitzicht als je eenmaal boven aan staat. Om 7 uur vertrokken we en rond kwart over 11 waren we weer terug. Op de bergen waren kleine poelen met water en veel gras. Ze vertelden ons dat we daar ook zebra’s en andere beesten konden zien. Veel wilde dieren zijn we niet tegen gekomen, op een slang na die bezig was een hagedis te doden. Leek net of zaten ze in de knoop. Nu hebben we net een brunch achter de rug, want vanochtend hadden we ontbeten met thee en koekjes. Even wennen. Maar ze zeggen dat je er wel veel energie van krijgt. De tweede week zit er alweer bijna op. Gisteren is Cor Snieder van Stichting CAN aangekomen bij ons.

Zondag 17 maart ;
We zijn naar de kerk geweest. Er zijn hier zaterdag allemaal gasten met Cor aanwezig, dus koken en afwassen voor 8 mensen extra. En daar had ik natuurlijk geluk mee want had kitchen duty omdat ik weer eens te laat was geweest in de middag bij de weekeindevaluatie. Echt maar één minuut dus dat was wel een klein beetje frusterend. Maar een vrouw uit de groep heeft met mij af gewassen en dat was super gezellig. Zij is samen met haar man hier bij ons met nog een echtpaar. Ze werken allemaal met het Foundation for Farming programma. Dat is een programma speciaal voor de akker en landbouw. We hebben in de avond hun levensverhaal gehoord wat erg aangrijpend was. Ze hadden 2 grote boerderijen. Op de boerderijen zorgden ze goed voor hun personeel en alle andere mensen. Ze begonnen met evangeliseren en de zondagen in te vullen op hun boerderij met alle mensen. Ze bouwden een school en begonnen met lesgeven met andere mensen in hun omgeving. Totdat alles van hun werd afgenomen door Nelson Mondela. Hij legde beslag op boerderijen van blanken, hij dacht dat de regering daar het recht op hadden omdat alles oorsprongelijk van hun was. Het was nog in de tijd van de apartheid. Haar man werd onschuldig in de gevangenis gegooid en daar gebeurde van alles. Toen hij vrij kwam zijn ze hun leven anders gaan inrichten. Was wel moeilijk om weer een plekje te vinden omdat blanken eerst niet met de lokale bevolking om mocht gaan. Toch veranderde het, in 2002 kwamen ze in aanraking met deze manier van boeren. Ze begonnen overnieuw dit keer niet voor hun zelf maar voor anderen. En dat doen ze tot op de dag van vandaag.

Maandag 18 maart;
Wat een heerlijke drukke dag hadden we vandaag. Foundation for farming compost gemaakt. We zijn zelf ook met Foundation for Farming aan de slag. Ik ga hier later meer op in. Maar over dit programma gaan we straks zelf voorlichting geven in Swaziland dus is het goed om het zelf eerst te ervaren. Cor heeft ons een hiv/ aids voorlichtings film laten zien wat erg indrukwekkend was. Het was een hele eerlijke film. Ik heb nog nooit zo iets gezien, met veel beelden wat normaal alleen een dokter zou zien. Een kinderarts Cliff uit het ziekenhuis hier in de buurt kwam ook bij ons spreken. Hij heeft zijn getuigenis gedaan en dat was zeer indrukwekkend. Het heeft echt een impact op mij als mensen zulke persoonlijke dingen delen op zo’n mooie manier. Els een trainer van stichintng CAN heeft haar persoonlijke verhaal gedaan in de groep. Na de enkele uren luisteren waren we wel een beetje duf. We kregen de uitdaging om met Bart te gaan sporten. We zouden dan de 8 minute hill doen. Dat betekend in 8 minuten de berg op rennen. Ik dacht eerst dat dat mij nooit zou lukken. Maar met enkele bikkels heb ik het gedaan en gehaald. Ook al dacht ik toen ik er heen ging joggen o help. Mijn persoonlijke record was 10 minuten en daar ben ik stiekem wel een beetje trots op. Het geeft echt een ontzettende kick en motivatie om meer te gaan sporten.  Ben echt trots op deze prestatie samen met de anderen omdat we eerst dachten dat we niet zo de bergen op konden rennen.